Τζουμέρκα! Στον παραδοσιακό Οικισμό στους Καλαρίτες!
Το οδοιπορικό μας στα Τζουμέρκα συνεχίζεται με την επίσκεψή μας στους Καλαρίτες. Ένα πέτρινο χωριό στα 1100 μέτρα υψόμετρο, με έντονα τα στοιχεία της παραδοσιακής ελληνικής αρχιτεκτονικής. Από τον 13ο αιώνα οι Καλαρίτες γράφουν την ιστορία τους, η οποία παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αφού αποτέλεσε εμπορικό κέντρο με μεγάλη άνθηση ακόμα και κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Κείμενα: Νίκος Δεσύπρης
Φωτογραφίες: Γιώργος Αδαμόπουλος
Κινούμαστε με άνεση στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που περνά ανάμεσα από τα βουνά στα Τζουμέρκα και φτάνουμε στους Καλαρίτες. Το χωριό, που έχει χαρακτηρισθεί ως Παραδοσιακός Οικισμός είναι απροσπέλαστο από τα αυτοκίνητα, γι αυτό και παρκάρουμε έξω από το χωριό και μπαίνουμε μέσα σε αυτό με τα πόδια.
Η διαδρομή μας μέχρι την πλατεία είναι σύντομη, αλλά αυτό που μας κάνει μεγάλη εντύπωση είναι τα πέτρινα σπίτια, που ακουμπά το ένα πάνω στο άλλο, όπως γίνεται στα περισσότερα ελληνικά χωριά. Το γκρίζο χρώμα της πέτρας είναι επιβλητικό, αλλά ταυτόχρονα σου εντείνει την αίσθηση της εγκατάλειψης των Καλαριτών, που σήμερα έχουν πολύ λίγους μόνιμους κατοίκους. Και να φαντασθεί κανείς ότι το χωριό αυτό κάποτε γνώριζε τεράστια οικονομική άνθιση, που ακόμα και σήμερα φαίνεται ότι υπήρχε. Οι βρύσες στην πλατεία, τα γεφύρια που υπάρχουν δίπλα στα χωριό, καθώς και τα πολλά ξωκλήσια είναι μάρτυρες της ύπαρξης πλούτου σε παλιότερα χρόνια, αφού κατασκευάσθηκαν από πλούσιους εμπόρους της περιοχής, πολλοί από τους οποίους είχαν εγκατασταθεί στα Ιωάννινα και ασκούσαν εμπορική δραστηριότητα μέχρι και στα Βαλκάνια.
Πάνω από την πλατεία του χωριού βρίσκουμε ανοιχτή την ταβέρνα του Επαμεινώνδα. Μπαίνουμε μέσα και μένουμε κατάπληκτοι από το παραδοσιακό χρώμα που έχει. Είναι κάτι μεταξύ παντοπωλείου και ταβέρνας, που στα ράφια της θα βρει κάποιος όλων των ειδών τα απαραίτητα για την καθημερινότητά του προϊόντα. Η αναμμένη ξυλόσομπα ζεσταίνει το χώρο, ενώ στα μικρά τραπέζια τα διάφορα διακοσμητικά μαρτυρούν την πολύχρονη ιστορία του τόπου.
Παραγγέλνουμε φαγητό και όταν έρχεται ανακαλύπτουμε ότι είναι πεντανόστιμο, σπιτικό φαγητό,
που σπάνια πια βρίσκεις σε εστιατόρια.
Η αναχώρησή μας από τους Καλαρίτες γίνεται νωρίς το απόγευμα. Ο ήλιος έχει ήδη αρχίσει να πέφτει και το κρύο πια γίνεται αισθητό, παρόλο που είχαμε μια ζεστή γενικά μέρα.
Αν σας φέρει ο δρόμος σας από εδώ θα βρείτε και κάποια λιγοστά δωμάτια να μείνετε. Και σίγουρα αυτός ο παραδοσιακός οικισμός θα σας αποζημιώσει με την ομορφιά του για την επιλογή σας αυτή!
Το οδοιπορικό μας στα Τζουμέρκα συνεχίζεται με την επίσκεψή μας στους Καλαρίτες. Ένα πέτρινο χωριό στα 1100 μέτρα υψόμετρο, με έντονα τα στοιχεία της παραδοσιακής ελληνικής αρχιτεκτονικής. Από τον 13ο αιώνα οι Καλαρίτες γράφουν την ιστορία τους, η οποία παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αφού αποτέλεσε εμπορικό κέντρο με μεγάλη άνθηση ακόμα και κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Κείμενα: Νίκος Δεσύπρης
Φωτογραφίες: Γιώργος Αδαμόπουλος
Κινούμαστε με άνεση στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που περνά ανάμεσα από τα βουνά στα Τζουμέρκα και φτάνουμε στους Καλαρίτες. Το χωριό, που έχει χαρακτηρισθεί ως Παραδοσιακός Οικισμός είναι απροσπέλαστο από τα αυτοκίνητα, γι αυτό και παρκάρουμε έξω από το χωριό και μπαίνουμε μέσα σε αυτό με τα πόδια.
Η διαδρομή μας μέχρι την πλατεία είναι σύντομη, αλλά αυτό που μας κάνει μεγάλη εντύπωση είναι τα πέτρινα σπίτια, που ακουμπά το ένα πάνω στο άλλο, όπως γίνεται στα περισσότερα ελληνικά χωριά. Το γκρίζο χρώμα της πέτρας είναι επιβλητικό, αλλά ταυτόχρονα σου εντείνει την αίσθηση της εγκατάλειψης των Καλαριτών, που σήμερα έχουν πολύ λίγους μόνιμους κατοίκους. Και να φαντασθεί κανείς ότι το χωριό αυτό κάποτε γνώριζε τεράστια οικονομική άνθιση, που ακόμα και σήμερα φαίνεται ότι υπήρχε. Οι βρύσες στην πλατεία, τα γεφύρια που υπάρχουν δίπλα στα χωριό, καθώς και τα πολλά ξωκλήσια είναι μάρτυρες της ύπαρξης πλούτου σε παλιότερα χρόνια, αφού κατασκευάσθηκαν από πλούσιους εμπόρους της περιοχής, πολλοί από τους οποίους είχαν εγκατασταθεί στα Ιωάννινα και ασκούσαν εμπορική δραστηριότητα μέχρι και στα Βαλκάνια.Πάνω από την πλατεία του χωριού βρίσκουμε ανοιχτή την ταβέρνα του Επαμεινώνδα. Μπαίνουμε μέσα και μένουμε κατάπληκτοι από το παραδοσιακό χρώμα που έχει. Είναι κάτι μεταξύ παντοπωλείου και ταβέρνας, που στα ράφια της θα βρει κάποιος όλων των ειδών τα απαραίτητα για την καθημερινότητά του προϊόντα. Η αναμμένη ξυλόσομπα ζεσταίνει το χώρο, ενώ στα μικρά τραπέζια τα διάφορα διακοσμητικά μαρτυρούν την πολύχρονη ιστορία του τόπου.
Παραγγέλνουμε φαγητό και όταν έρχεται ανακαλύπτουμε ότι είναι πεντανόστιμο, σπιτικό φαγητό,
που σπάνια πια βρίσκεις σε εστιατόρια.Η αναχώρησή μας από τους Καλαρίτες γίνεται νωρίς το απόγευμα. Ο ήλιος έχει ήδη αρχίσει να πέφτει και το κρύο πια γίνεται αισθητό, παρόλο που είχαμε μια ζεστή γενικά μέρα.
Αν σας φέρει ο δρόμος σας από εδώ θα βρείτε και κάποια λιγοστά δωμάτια να μείνετε. Και σίγουρα αυτός ο παραδοσιακός οικισμός θα σας αποζημιώσει με την ομορφιά του για την επιλογή σας αυτή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου