Τσίντζινα: Ανακαλύπτοντας το «σταυροδρόμι» του Πάρνωνα
    |
Δημοσίευση | 28 Δεκεμβρίου 2011
του Νικόλα Γεωργιακώδη
Η «βουνίσια» ομορφιά του Πάρνωνα δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις. Μπορεί το βουνό να μην έχει τον… celebrity χαρακτήρα του γειτονικού Μαίναλου, να μην φιλοξενεί στις πλαγιές του χωριά – star όπως η Αράχωβα, ούτε φαντεζί χιονοδρομικά όπως τα Καλάβρυτα ή ο Παρνασσός, όμως από την στιγμή που θα έρθεις σε επαφή με την απαράμιλλης ομορφιάς φύση του, θα περπατήσεις στις πλαγιές του και θα περιηγηθείς στα απομονωμένα χωριουδάκια του, δεν παίζει να μείνεις ασυγκίνητος. Κάπως έτσι την «πάθαμε» και με τα Τσίντζινα.
Μετά από μιάμιση ώρα άνετης διαδρομής στο (άριστο) οδικό δίκτυο Κορίνθου – Τριπόλεως- Σπάρτης, κάπου στο 23ο χιλιόμετρο με κατεύθυνση προς Σπάρτη βλέπεις τις ταμπέλες που σε κατευθύνουν προς τα χωριά της Λακωνικής πλευράς του Πάρνωνα: Καρυές, Βαρβίτσα, Βαμβακού, Καστάνιτσα, Βασαρά, Βέροια και Τσίντζινα (στις πινακίδες αναφέρονται και ως Πολύδροσο). Από την στιγμή που θα στρίψεις στην ταμπέλα, το χωριό ζήτημα να απέχει μία ώρα. Όμως είναι τέτοια η άγρια ομορφιά του βουνίσιου τοπίου (αρκετές φορές βάζεις στοίχημα ότι θα πεταχτεί ένα ελάφι ή μια αλεπού στον δρόμο), που επιβάλλεται να πας με το πάσο σου και να απολαύσεις όσο το δυνατόν περισσότερο μπορείς την διαδρομή, κυριολεκτικά στην καρδιά ενός πανέμορφου ελατοδάσους.
Ακριβώς μετά το χωριό Βέροια, χτισμένα σε μια απότομη πλαγιά του βουνού – σαν σε κρατήρα – δεσπόζουν τα Τσίντζινα. «Πνιγμένος» μέσα σε πυκνά δάση ελάτων και με το επιβλητικό βουνό να δεσπόζει από πάνω του, ο οικισμός σε γοητεύει εξαρχής με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του, τα γήινα χρώματα (το σκούρο πράσινο από τα έλατα συνυπάρχει αρμονικά με τα χρώματα της πέτρας και των κεραμιδοσκεπών) και φυσικά την απόλυτη ηρεμία του τοπίου.
Για την ιστορία του οικισμού κανείς δεν είναι σίγουρος. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι η περιοχή κατοικούταν τουλάχιστον από τον 9ο αιώνα μ.Χ. Ωστόσο, η πρώτη γραπτή αναφορά στον οικισμό προκύπτει από ένα βυζαντινό Χρυσόβουλο του 1292 ή κατ΄άλλους του 1295 μ.Χ., σύμφωνα με το οποίο τα Τσίντζινα είναι ένα από τα νεότερα χωριά της περιοχής αυτής του Πάρνωνα, η οποία αποτελούσε μέρος της ιστορικής Κυνουρίας στις παρυφές της Τσακωνιάς και συνόρευε άμεσα με τα προάστια της ιστορικής Λακεδαίμονος.
Ένα χωριό, εννιά μονοπάτια
Τα δαιδαλώδη δρομάκια του χωριού ενδείκνυνται για πρωινή ή μεσημεριανή βόλτα (καιρού επιτρέποντος), ενώ μέσα και γύρω από αυτό σώζονται αρκετά εκκλησάκια, όπως ο σπηλαιώδης ναός του Αγ. Ιωάννου και το άριστα διατηρημένο ξωκκλήσι της Ιεράς Μονής Κελλίου. Η Μονή διαλύθηκε λίγο μετά το 1830, αλλά στον περιβάλλοντα χώρο της σώζονται μέχρι σήμερα τα ίχνη κρυφού σχολειού. Ακόμα όμως και αν δεν σε συγκινήσουν τα παραπάνω, είναι σίγουρο ότι κάποιο από τα εννιά (!) μονοπάτια διαφόρων βαθμών δυσκολίας, τα οποία ξεκινούν από την πλατεία θα το καταφέρει.
Όλα τους είναι χαρτογραφημένα και άριστα σηματοδοτημένα (θέλει… προσπάθεια για να χαθείτε)και καταλήγουν μέσα από πλούσια ορεινή βλάστηση (κέδρους, έλατα, θάμνους) σε πηγές ή σε εκκλησίες. Ένα από τα ομορφότερα είναι αυτό που καταλήγει στην Κονιακίτικη βρύση και επιστρέφει στο χωριό, ακολουθώντας κυκλική πορεία μέσα στο δάσος –η συνολική απόσταση ξεπερνά τα επτά χιλιόμετρα, αλλά η διαδρομή είναι εύκολη και θα χρειαστείς περί τις 2,5 ώρες για να τη διασχίσεις. Επίσης βατό και όμορφο αυτό που καταλήγει στον υποβλητικό, χτισμένο στις απόκρημνες πλαγιές ναό του Αϊ Γιάννη. Είναι αρκετά ανηφορικό, αλλά και σύντομο (περί τα σαράντα λεπτά). Οποιοδήποτε και αν επιλέξεις για τις… βουνίσιες διαδρομές σου η πλούσια φύση του Πάρνωνα θα σε αποζημιώσει και με το παραπάνω.
του Νικόλα Γεωργιακώδη
Η «βουνίσια» ομορφιά του Πάρνωνα δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις. Μπορεί το βουνό να μην έχει τον… celebrity χαρακτήρα του γειτονικού Μαίναλου, να μην φιλοξενεί στις πλαγιές του χωριά – star όπως η Αράχωβα, ούτε φαντεζί χιονοδρομικά όπως τα Καλάβρυτα ή ο Παρνασσός, όμως από την στιγμή που θα έρθεις σε επαφή με την απαράμιλλης ομορφιάς φύση του, θα περπατήσεις στις πλαγιές του και θα περιηγηθείς στα απομονωμένα χωριουδάκια του, δεν παίζει να μείνεις ασυγκίνητος. Κάπως έτσι την «πάθαμε» και με τα Τσίντζινα.
Ακριβώς μετά το χωριό Βέροια, χτισμένα σε μια απότομη πλαγιά του βουνού – σαν σε κρατήρα – δεσπόζουν τα Τσίντζινα. «Πνιγμένος» μέσα σε πυκνά δάση ελάτων και με το επιβλητικό βουνό να δεσπόζει από πάνω του, ο οικισμός σε γοητεύει εξαρχής με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του, τα γήινα χρώματα (το σκούρο πράσινο από τα έλατα συνυπάρχει αρμονικά με τα χρώματα της πέτρας και των κεραμιδοσκεπών) και φυσικά την απόλυτη ηρεμία του τοπίου.
Για την ιστορία του οικισμού κανείς δεν είναι σίγουρος. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι η περιοχή κατοικούταν τουλάχιστον από τον 9ο αιώνα μ.Χ. Ωστόσο, η πρώτη γραπτή αναφορά στον οικισμό προκύπτει από ένα βυζαντινό Χρυσόβουλο του 1292 ή κατ΄άλλους του 1295 μ.Χ., σύμφωνα με το οποίο τα Τσίντζινα είναι ένα από τα νεότερα χωριά της περιοχής αυτής του Πάρνωνα, η οποία αποτελούσε μέρος της ιστορικής Κυνουρίας στις παρυφές της Τσακωνιάς και συνόρευε άμεσα με τα προάστια της ιστορικής Λακεδαίμονος.
Ένα χωριό, εννιά μονοπάτια
Τα δαιδαλώδη δρομάκια του χωριού ενδείκνυνται για πρωινή ή μεσημεριανή βόλτα (καιρού επιτρέποντος), ενώ μέσα και γύρω από αυτό σώζονται αρκετά εκκλησάκια, όπως ο σπηλαιώδης ναός του Αγ. Ιωάννου και το άριστα διατηρημένο ξωκκλήσι της Ιεράς Μονής Κελλίου. Η Μονή διαλύθηκε λίγο μετά το 1830, αλλά στον περιβάλλοντα χώρο της σώζονται μέχρι σήμερα τα ίχνη κρυφού σχολειού. Ακόμα όμως και αν δεν σε συγκινήσουν τα παραπάνω, είναι σίγουρο ότι κάποιο από τα εννιά (!) μονοπάτια διαφόρων βαθμών δυσκολίας, τα οποία ξεκινούν από την πλατεία θα το καταφέρει.
Όλα τους είναι χαρτογραφημένα και άριστα σηματοδοτημένα (θέλει… προσπάθεια για να χαθείτε)και καταλήγουν μέσα από πλούσια ορεινή βλάστηση (κέδρους, έλατα, θάμνους) σε πηγές ή σε εκκλησίες. Ένα από τα ομορφότερα είναι αυτό που καταλήγει στην Κονιακίτικη βρύση και επιστρέφει στο χωριό, ακολουθώντας κυκλική πορεία μέσα στο δάσος –η συνολική απόσταση ξεπερνά τα επτά χιλιόμετρα, αλλά η διαδρομή είναι εύκολη και θα χρειαστείς περί τις 2,5 ώρες για να τη διασχίσεις. Επίσης βατό και όμορφο αυτό που καταλήγει στον υποβλητικό, χτισμένο στις απόκρημνες πλαγιές ναό του Αϊ Γιάννη. Είναι αρκετά ανηφορικό, αλλά και σύντομο (περί τα σαράντα λεπτά). Οποιοδήποτε και αν επιλέξεις για τις… βουνίσιες διαδρομές σου η πλούσια φύση του Πάρνωνα θα σε αποζημιώσει και με το παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου